Non nobis Domine, non nobis sed Nomini Tuo da gloriam
Nie nam Panie nie nam lecz Imieniu Twemu Chwała

Każdy człowiek ma potrzeby duchowe, każdy też powinien trenować swojego ducha na równi z ciałem i umysłem.

Od kilku lat  jestem sympatykiem a od września 2012 roku mam zaszczyt być Rycerzem KTJ OECTH. Od 2014 roku jestem członkiem Wielkiej Kapituły OECTH jako Wielki Radca a w lipcu 2021 awansowałem na Rycerza Komandora Zakonu Templariuszy KCTJ

Ordo Equitum Christi Templique Hierosolymitani (Equites Templi) in Polonia OECTH odwołuje się do duchowości i tradycji średniowiecznego Zakonu Templariuszy.

Zakon uznaje jedyną właściwość  Stolicy Apostolskiej do pełnego kanonicznego odnowienia Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, w tym celu Zakon Rycerski Templariuszy, odwołując się do średniowiecznej tradycji Rycerstwa Chrystusowego działa w oparciu o stosowne przepisy Kodeksu prawa kanonicznego, nauczanie Jednego, Świętego, Powszechnego (Katolickiego) i Apostolskiego Kościoła oraz przepisy wewnętrzne, zgodnie z biblijną zasadą a fructibus eorum cognoscetis eos. (po owocach ich poznacie)

Zakon podejmuje dzieła apostolatu laickiego:

– prowadzi dzieła pobożne w Ziemi Świętej w postaci szpitali w Nablusie i Betlejem oraz sierocińca w Betlejem.
–  wspiera ubogich, inwalidów oraz dzieci z rodzin dysfunkcyjnych,
– czynnie wspiera ewangelizację peregrynując z przekazanymi Zakonowi Relikwiami
– Zakon wspiera chrześcijan, a zwłaszcza katolików w Ziemi Świętej i krajach Lewantu.

więcej na naszej stronie www.polscy.templariusze.org.pl

Dekret przyjęcia do Zakonu Templariuszy

Historia Zakonu Templariuszy

z wikipedi 😉

Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona, czyli templariuszy powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d’Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d’Ussel, Jean de Meymac i Pierre d’Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich kwaterą. Po 10 latach istnienia w 1129^[1] na synodzie w Troyes, któremu przewodzili kardynał legat Mateusz d’Albano i Bernard z Clairvaux, templariusze faktycznie konstytuowali się jako zakon: otrzymali Regułę Zakonną. Ich sentencją stało się zdanie Memento Finis (z łac. „pamiętaj o końcu”). Reguła łacińska składała się z siedemdziesięciu dwóch artykułów, które omawiały obowiązki religijne i wojskowe braci, porządek dnia zakonnego, doczesnych własności braci, hierarchii zakonu i posłuszeństwa. W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.

Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, co symbolizowało pokorę i ubóstwo.     więcej